و آن واجب چهارم از واجبات عمره تمتع است ، و قصد قربت و اخلاص در آن معتبر است . و امّا ستر عورت و طهارت از حدث و نجاست در آن معتبر نيست ، ولى أولى آن است كه طهارت در آن رعايت و منظور شود . 

مسأله 333 : سعى را بايد بعد از طواف و نماز آن بجا آورد ، پس اگر آن را بر يكى از اين دو مقدّم بدارد ، بايد آن را دوباره پس از آن دو بجا آورد ، و در مسائل گذشته حكم كسى كه طواف را فراموش كرده و بعد از سعى بيادش آمده بيان نموديم . 

مسأله 334 : محرم بايد در نيّت سعى مشخص كند كه آيا براى عمره است يا حج . 

مسأله 335 : سعى هفت شوط است ، و شوط اوّل آن از صفا شروع ميشود و به مروه خاتمه پيدا ميكند ، و شوط دوّم برعكس اوّل است ، و سوّم مثل اوّل است ، و بهمين صورت ادامه پيدا ميكند تا اينكه سعى در شوط هفتم به مروه تمام شود . و در هر شوط از سعى واجب است همه فاصله موجود بين دو كوه پيموده شود ، ولى رفتن بالاى آن دو واجب نيست ، اگر چه اولى و احوط است . 

و احوط اين است كه فاصله مذكور دقيقاً همه آن پيموده شود ، يعنى اينكه شوط اوّل را ـ مثلاً ـ از اوّلين جزء كوه صفا آغاز كند و حركت كند تا برسد به اوّلين جزء كوه مروه و بهمين ترتيب بقيه شوطها را انجام دهد . 

مسأله 336 : اگر شوط اوّل را از مروه آغاز كرد ، بايد آنچه را كه انجام داده ملغى كند ـ اگرچه اشتباهاً صورت گرفته باشد ـ و از نو از صفا شروع كند . 

مسأله 337 : لازم نيست پياده سعى كند ، بلكه جايز است سواره ـ بر حيوان يا غير آن ـ انجام دهد ، ولى پياده سعى نمودن افضل است . 

مسأله 338 : در سعى معتبر است رفت و آمد بين صفا و مروه از راه متعارف موجود بين آن دو انجام شود ، بنابر اين كفايت نميكند كه رفت يا برگشت را از راه مسجد الحرام يا جاى ديگرى انجام دهد آرى لازم نيست مسير حركت خط مستقيم باشد . 

مسأله 339 : در وقتى كه بطرف مروه ميرود بايد آن را استقبال كند ، و همچنين در وقت برگشتن از مروه بايد صفا را استقبال كند ، بنابر اين اگر در حاليكه پشتش به طرف آن است بطرف مروه يا صفا حركت نمايد ، كفايت نميكند اما اگر صورت را به طرف راست يا چپ يا پشت بگرداند اشكالى ندارد ، چه در رفتن يا برگشتن . 

مسأله 340 : احتياط اين است كه به طورى سعى انجام شود كه عرف آن را پى در پى و عمل يگانه بداند ، همچنان كه در طواف هم معتبر بود ، آرى نشستن در حين سعى بالاى كوه صفا و يا مروه و يا در وسط راه جهت استراحت كردن اشكالى ندارد ، اگرچه احوط ترك نشستن در وسط راه است ، مگر براى كسى كه خسته شده باشد . 

همچنان كه قطع آن براى درك وقت فضيلت نماز واجب ، و ادامه دادن آن پس از نماز از جائى كه قطع كرده ، اشكالى ندارد . 

و قطع سعى جهت انجام كارى بلكه حتى اگر براى انجام كارى نباشد جايز است ، ولى در صورتى كه پى در پى بودن عرفى آن بهم خورد احتياط اين است كه آن را به اتمام برساند سپس آن را دوباره انجام دهد .