مسأله 259 : براى محرم جايز نيست كه موى خود يا ديگرى را از بدن جدا نمايد ، هر چند آن ديگرى محرم نباشد ، خواهد جدا نمدن بتراشيدن باشد يا بكندن و مانند آن ، و خواه مو زياد بايد يا كم ، حتى قسمتى از يك مو هم جدا نمدن آن جايز نيست . 

بلى اگر شپش در سرش زياد شود و او را اذيت نمايد جايز است كه سرش را بتراشد ، و همچنين در صورت اقتضاى ضرورت ميتواند موى بدن خود را نيز بتراشد ، و اگر در حال وضو يا غسل ، يا تيمم ، يا تطهير از نجاست ، يا بر طرف كردن مانعى كه به بدن چسپيده باشد و از رسيدن آن به بدن براى طهارت از حدث يا خبث جلوگيرى نمايد ، و مانند آن ، موئى از بدن محرم بدون قصد جدا شود اشكالى ندارد . 

مسأله 260 : اگر بدون ضرورت محرم سر خود را بتراشد ، كفاره آن يك گوسفند است ، و اگر از روى ضرورت باشد ، كفاره آن يك گوسفند و يا سه روز روزه گرفتن و يا اطعام شش مسكين است ، براى هر يك دو مدّ از طعام ، و گفته شده است كه : مدّ معادل سه ربع كيلو (( 750 گرم )) ميباشد . 

و اگر موهاى زير هر دو بغل خود را بكند ، كفاره آن يك گوسفند است ، و همچنين بنابر احتياط اگر موى زير يك بغل خود را بكند ، بايد يك گوسفند كفاره بدهد . 

و اگر چيزى از موى ريش و يا غير ريش خود را بكند ، واجب است يك مسكين (بينوا) را با يك مشت از طعام اطعام نمايد . 

و بنابر احتياط تمام احكامى كه براى تراشيدن و كندن مو ذكر شد در تمام راه هاى بر طرف كردن مو نيز جارى است . 

و اگر محرم سر ديگرى را بتراشد ، چه محرم باشد و چه نباشد كفاره اى ندارد . 

مسأله 261 : خاراندن محرم سر خود را ، در صورتى كه موجب افتادن مو از سرش نشود و خون از سرش نيايد ، اشكالى ندارد ، و همچين است خاراندن بدن و اگر محرم دست خود را به سر يا ريش خود كشيد ، بدون اينكه هيچ غرضى و هدف عقلائى از اين كار خود داشته باشد ، و موجب جدا شدن يك مو يا بيشتر شد ، مواجب است يك مشت از طعام صدقه بدهد ، و امّا اگر جدا شدن مذكور در اثر وضو گرفتن و مانند آن باشد كفاره اى واجب نيست .