(مسئله ) جاعل بايد بالغ و عاقل باشد و از روى قصد و اختيار قرارداد كند و شرعآ بتواند در مال خود تصرّف نمايد، بنا براين، جعاله آدم سفيهى كه مال خود را در كارهاى بيهوده مصرف مى‌كند، بدون اجازه ولىّ، صحيح نيست.
(مسئله ) كارى را كه جاعل مى‌گويد براى او انجام دهند، بايد حرام و غير عقلايى نباشد، پس اگر بگويد هركسى كه شراب بخورد يا در شب به جاى تاريكى برود ده تومان به او مى‌دهم، جعاله صحيح نيست.
(مسئله ) اگر مالى را كه قرار مى‌گذارد بدهد، معيّن كند؛ مثلاً بگويد هر كسى اسب مرا پيدا كند، اين گندم را به او مى‌دهم، لازم نيست بگويد آن گندم مال كجاست و قيمت آن چيست، ولى اگر مال را معيّن نكند، مثلاً بگويد كسى كه اسب مرا پيدا كند ده من گندم به او مى‌دهم، بايد خصوصيّات آن را كاملاً معيّن نمايد.
(مسئله ) اگر جاعل مزد معيّنى براى كار قرار ندهد، مثلاً بگويد هر كس بچه مراپيدا كند پولى به او مى‌دهم و مقدار آن را معيّن نكند، چنانچه كسى آن عمل را انجام دهد، بايد مزد او را به مقدارى كه كار او در نظر مردم ارزش دارد،بدهد.
(مسئله ) اگر عامل پيش از قرارداد، كار را انجام داده باشد يا بعد از قرارداد، به قصد اينكه پول نگيرد، انجام دهد، حقّى به مزد ندارد.
(مسئله ) پيش از آنكه عامل شروع به كار كند، جاعل و عامل مى‌توانند جعاله را به هم بزنند.
(مسئله ) بعد از آنكه عامل شروع به كار كرد، اگر جاعل بخواهد جعاله رابه هم بزند اشكال ندارد، ولى بايد مزد مقدار عملى را كه انجام داده، به اوبدهد.
(مسئله ) عامل مى‌تواند عمل را ناتمام بگذارد، ولى اگر تمام نكردن عمل سبب ضرر براى جاعل شود، بايد آن را تمام نمايد، مثلاً اگر كسى بگويد هر كسى چشم مرا عمل كند، فلان مقدار به او مى‌دهم و پزشك جراح شروع به عمل نمايد، چنانچه طورى باشد كه اگر عمل را تمام نكند چشم او معيوب مى‌شود، بايد آن را تمام نمايد و در صورتى كه ناتمام بگذارد، حقّى به جاعل ندارد و ضامن خسارت وارده مى‌باشد.
(مسئله ) اگر عامل كار را ناتمام بگذارد، چنانچه آن كار مثل پيدا كردن اسب باشدكه تا تمام نكند، براى جاعل فايده‌اى ندارد، عامل نمى‌تواند چيزى مطالبه كندوهمچنين است اگر جاعل مزد را براى تمام كردن عمل قرار بگذارد. مثلاً بگويد هركسى كه لباس مرا بدوزد ده تومان به او مى‌دهم، ولى اگر مقصودش اين باشد كه هرمقدار از عمل كه انجام گيرد براى آن مقدار مزد بدهد، جاعل بايد مزد مقدارى را كه انجام شده به عامل بدهد، اگرچه احتياط آن است كه به‌طور مصالحه يكديگر را راضى نمايند.
