28 – تأثير توانايی علمي و غلبه بر عصبانيت

مرحوم آيت‌اللّه فلسفى مي‌فرمود: اگر يك منبرى را ديدى با سرعت به طرف منبر مي‌رود، بدانيد اين منبرى تازه کار است و هنوز منبرش جا نيفتاده است. امّا اگر ديديد خيلى راحت و آرام و با طمأنينه به طرف منبر مي‌رود، بدانيد كه اين منبرش جا افتاده است. منبرىِ جا افتاده، عجله نمي‌كند. يك رفيقى هم ما داشتيم ـ در زمانى كه ما يك سمت قضايى داشتيم ـ حرفى خوبى مي‌زد، مي‌گفت: اگر ديدي خودت عصبانى شدى يا ديگري عصبانى شد، بدان اگر در مباحث علمى، است قدرت علمى ندارد و مي‌خواهد با عصبانيّت حرف را تمام كند؛ و اگر در مسائل قانونى است، بدان قدرت قانونى ندارد، و مي‌خواهد با عصبانيّت کار را تمام كند والا اگر در يك مباحثه‌اى شما قدرت علمى داريد، عصبانى نمي‌شويد، سينه چاك نمي‌زنيد، پيراهنت را پاره نمي‌كنى، به طرف بد و بيراه نمي‌گويى. يا در مسائل قانونى حرف اگر مستدل باشد آدم عصبانى نمي‌شود، سينه چاك نمي‌زند، توهين هم نمي‌كند. شما در گفتار و کردار اهل بيت(عليهم السلام) يكجا كوچكترين خلاف احترام به طرف مقابل را نمي‌بينيد، براى اينكه اهل منطق و استدلال بودند. انسان چه انگيزه‌اي دارد برخلاف احترام با ديگران برخورد كند؟ مضافاً به اينكه خلاف احترام سبب مي‌شود حرف آدم تأثيرگذار نباشد.