به گزارش پایگاه اطلاع رسانی مرجع ما به نقل از شفقنا، حضرت آیت‌الله العظمی جعفر سبحانی ظهر امروز در جلسه تفسیر سوره «یس» که در مدرسه حجتیه قم برگزار شد با بیان اینکه هر کس برای اثبات قول و ادعای خود باید دلایلی را عرضه کند اظهار کرد: پیامبر اکرم(ص) با اینکه معجزات فراوانی داشتند اما بر روی قرآن تاکید می‌فرمودند زیرا این کتاب آسمانی مجعزه‌ای جاویدان برای تمام دوران‌هاست.

او افزود: نبوت جاوید و خاتم بودن حضرت محمد(ص) ایجاب می‌کرد که ایشان معجزه‌ای جاویدان همچون قرآن را برای همه دوران‌ها عرضه کنند.

این مرجع تقلید شیرینی و جاذبه آیات قرآن را مورد توجه قرار داد و خاطرنشان کرد: بسیاری از افراد با شنیدن چند آیه ایمان می‌آوردند یا اینکه در پشت خانه پیامبر(ص) می‌نشستند تا صدای قرآن ایشان را بشنوند.

او گفت: همین جاذبه و شیرینی سبب شده است برخی به قرآن تهمت بزنند و بگویند این آیات اشعاری هستند که پیامبر(ص) آنها را سروده است؛ خداوند در رد این تهمت می‌فرماید ما بر پیامبرمان شعر نازل نکردیم بلکه این آیات وحی الهی هستند.

آیت‌الله سبحانی با اشاره به تفاوت‌های شعر و وحی عنوان داشت: برخی شعرها مسائل مبتذل را در قالب ابیات بسیار زیبا بیان می‌کنند تا بر دیگران تاثیر بگذارند ضمن اینکه مسائل نظامی و ترغیب جوانان به جنگیدن از دیگر کاربردهای شعر محسوب می‌شود و مداحی هم جزو قالب‌های شعری است اما وحی تنها حقایق را بیان می‌کند ضمن اینکه اساس و خمیرمایه شعر در همه قالب‌ها تخیل شاعر است و این ویژگی در وحی وجود ندارد.

استاد برجسته حوزه علمیه قم اضافه کرد: آنجا که قرآن در مذمت شعر سخن می‌گوید ناظر به اشعاری است که مسائل مبتذل را عنوان می‌کنند اما اگر شاعری با تکیه بر آیات الهی شعر بسراید و حقایق را بیان کند مطلوب خواهد بود و پیامبر اکرم(ص) هم شاعرانی این چنین را تکریم می‌فرمودند؛ حضرت علی(ع) و سایر اهل بیت(ع) هم اشعاری دارند که در کتاب‌های تاریخی ثبت شده‌اند.

او با بیان اینکه تنها شعرایی که از روی ایمان و اخلاص شعر بسرایند به راه گمراهی نمی‌روند گفت: قرآن با ادبیات فاسد مخالف بوده و ادبیاتی که مبتنی بر حقایق باشند مورد تایید هستند.

آیت‌الله سبحانی با تاکید بر همنشینی شعرا و ادبا با قرآن کریم بیان داشت: شعرایی بوده‌اند که اشعار مناسب خود را در محضر اهل بیت(ع) قرائت کردند و مورد تکریم و تشویق قرار گرفتند.

این مرجع تقلید تصریح کرد: قرآن کریم به انذار انسان‌های زنده می‌پردازد؛ زنده‌ها دو دسته هستند که گروه نخست یک زندگی طبیعی دارند و شامل انسان و حیوان و نبات می‌شود؛ حیات معنوی و موت معنوی هم داریم که مربوط به انسان‌های مومن به خدا، اخلاق و ملتزم به مبانی دینی است و کسانی که قلب‌شان فاقد ایمان باشد از نظر قرآن مرده هستند.