به گزارش پایگاه اطلاع رسانی مرجع ما به نقل از خبرگزاری حوزه، این مرجع تقلید دوشنبه شب در نشست علمی بررسی اهل بیت(ع) در آیه تطهیر در موسسه الابحاث الاعقائدیه در قم، گفتند: این بحث در خصوص دلالت قرآن بر عصمت اهل بیت(ع) است که در آیه شریف "إِنَّمَا یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَیُطَهِّرَكُمْ تَطْهِیرًا" مطرح شده است در این زمینه نیز بحث های فراوانی وجود داردکه باید به تک تک آنها پرداخت تا هرگونه شبهه ای در این زمینه برطرف شود.

ایشان ادامه دادند: در اولین گام باید به تعریف عصمت از منظر اسلام پرداخت. به طور کلی ازمنظر اسلام، عصمت از مراتب علم است، یعنی علم داشتن منتهی به این می‌شود که شخص از عواقب گناه، آگاهی عینی و کامل دارد و آن را انجام نمی دهد.

حضرت آیت الله سبحانی یادآور شدند: همه انسان ها در این زمینه از مراتبی از عصمت برخوردارهستند؛ به این معنی وقتی که علم می یابند، اگر به بخش حساسی از یک وسیله برقی دست بزنند، قطعا می میرند، آن کار رابه این دلیل انجام نمی دهند؛ پس همه باعلم پیدا کردن به این مساله از آن حذر می کنند؛ همین مساله در خصوص ائمه(ع) و بزرگان نیز صدق می کند که آنان به عینه به آثار و عواقب گناهان علم دارند و حتی فکر گناه نیز به آنان خطور نمی کند.

معظم له افزودند: امام معصوم(ع) بدون اینکه گناهی مرتکب شود به عواقب مرگبار گناهان اشراف عینی دارد؛ اما مبحثی که در این باره بسیار عنوان شده، این است که آیا فقط انبیای الهی دارای عصمت هستند که پاسخ منفی است.

ایشان خاطرنشان کردند: انبیای الهی معصوم هستند ولی اینکه بگوییم تنها انبیا عصمت دارند، درست نیست بلکه مریم عذراء نیز دارای عصمت است و این درحالی است که ایشان پیامبر نیست؛ درهمین حال امام علی(ع) معصوم است ولی پیامبر نیست؛ پس هر پیامبری معصوم است ولی هر معصومی لزوما پیامبر نیست.

معظم له با بیان این که در آیه تطهیر خداوند اهل بیت(ع) را از «رجس» پاک کرده است؛ ادامه دادند: رجس در لغت تعبیر به حرام و فعل قبیح شده است؛ در همین زمینه رجس مادی و معنوی وجود دارد و اهل بیت از هر دو رجس پاک و منزه و مطهر هستند.

حضرت آیت الله سبحانی اضافه کردند: بحث بعدی دراین آیه آن است که آیا منظور خداوند در این آیه اراده تشریعی خداوند نسبت به تطهیر از رجس است یا اراده تکوینی که باید گفت که اگر قرار بود این مساله جزو اراده های تشریعی خداوند باشد، باید تمام موجودات عالم از جمله فرعونیان و نمرودیان و دشمنان انبیاء را نیز در بر بگیرد؛ در حالی که این گونه نیست و خداوند در این جا معنی خاص را اراده کرده است، پس اراده خداوند در اینجا اراده تکوینی بوده است.

ایشان با ذکر این مطلب که عصمت لازمه وجودی اهل بیت(ع) بوده است، عنوان کردند: یکی از مهمترین بحث هایی که بین مفسران و علمای اسلامی محل بحث بوده است، مساله اهل بیت است؛ اینکه مراد خداوند در این آیه از اهل بیت چه کسانی بوده است؟ در اینجا برخی عنوان کردند که مراد خداوند در اینجا همسران و اهل خانه پیامبر(ص) بوده است؛ برخی برای این ادعا به سیاق آیات استدال می کنند و این در حالی است که در قرآن به دلیل اطلاق اعراب جاهلی به بیوت در خصوص زنان از عباراتی چون «اهل بیوت» استفاده شده است در حالی که در این آیه از اهل بیت(ع) سخن گفته شده است پس مراد یک جمع خاص دریک خانه خاص است پس منظور زنان پیامبر و امهات نیست.

ایشان افزودند:  مطلب دیگر آن است که این آیه از آیات ماقبل و مابعد خود مستقل است و نمی توان دلیل سیاق را در خصوص آن به کار برد؛ اگر دقت نظری دراین آیه انجام شود به درستی مشخص می شود که این آیه از آیات دیگر مستقل است؛ مطلب دیگر آنکه ضمایر درآیات ماقبل و ما بعد این آیه مونث است و دراینجا مذکرآمده است؛ یعنی خداوند می خواسته که نشان دهد که منظور در اینجا زنان پیامبر نیستند؛ مطلب بعدی آنکه یکی از دلایل استقلال این آیه و آوردن نام اهل بیت، آن است که در آیات قبل و بعد، زبان آیات به نصیحت و تحذیر زنان پیامبر گشوده شده است ولی اینکه یک مرتبه چنین فرمایشی آمده است دلیل آن است که منظور خداوند این است که زنان پیامبر(ص) اهل بیت را الگوی خود قرار دهند و به آنان گوشزد کند که ایشان از هر پلیدی و پلشتی مصون و منزه هستند و آن را مایه عبرت خود گردانند.

حضرت آیت الله سبحانی با بیان اینکه در این رابطه روایات متعددی نیز وجود دارد و برخی از روایات حتی از تواریخ  اهل‌سنت نقل شده مبتنی بر آن است که پیامبر نام ائمه(ع) را به عنوان تعبیر اهل بیت به شمارش آورده است، خاطرنشان کردند: مطلب بعدی در خصوص همان اهل کسا هستند که در این باره نیز عایشه و ام سلمه خواستند وارد این کسا شوند و با ممانعت پیامبر روبرو شدند؛ مطلب دیگر آنکه پیامبر این آیه را با اشاره مستقیم به خانه فاطمه و برای اهل این خانه خواندند تا به همگان اعلام کنند که منظور این آیه چیست که این مطلب در تاریخ طبری نیز ذکر شده است.