حضرت آیت الله جوادی آملی گفت: کار حضرت آن است که اول جامعه را عاقل می کند و بعد عدل و داد را در جامعه گسترش می دهد....
نظرات: ------

حضرت آیت‌الله مکارم شیرازی در درس خارج فقه خود بیان کرد: اگر اعمالی که از آن به دیگری عدول می‌کنند مشابه هم باشد نیّت عدول لازم است مثلاً کسی نماز عصر را جلوتر از نماز ظهر خوانده و بعد متوجه شده است در نتیجه باید نیّت عدول کند زیرا این دو نماز مشابه هم هستند. ولی اگر عمل، متفاوت باشد مانند حج تمتع و افراد که اعمال آن‌ها در بعضی از قسمت‌ها متفاوت است در اینجا نیّت عدول لازم نیست و تبدیل عمل خود به معنای نیّت عدول می‌باشد....
نظرات: ------

حضرت آیت الله العظمی شبیری زنجانی در درس خارج خود با اشاره به ضمان در «عقد فضولی» بیان کرد: حکم قسم سوم از غرامت چیست؟ یعنی غرامت زائدی که بیش از مقدار مورد توافق در زمان عقد بوده است، شیخ در توضیح این قسم مثال می زند که بایع آمده و در زمان عقد یک شیء بیست دیناری را که به قیمت ده دینار به مشتری می‌فروشد و مالک اصلی آمده و همان بیست دینار را از مشتری اخذ می‌کند حال شیخ می‌فرماید نسبت به آن ده دینار که خود مشتری اقدام کرده بود قطعاً ضامن است و باید به مالک اصلی عین بپردازد و این اقدام او مصداق غرور یا لاضرر محسوب نمی‌شود و نمی‌تواند به بایع فضولی مراجعه کند، اما نسبت به زیاده ای که مالک مجیز از مشتری اخذ می‌کند می‌تواند جهت جبران خسارت به مشتری مراجعه کرده و آن را دریافت کند چرا که منشأ آن غرور بایع فضولی بوده است....
نظرات: ------

حضرت آیت‌الله مکارم شیرازی در درس خارج فقه خود بیان کرد: بر اساس آنچه امام خمینی (ره) در مساله چهاردهم بیان کرده است عدول نیت در این مساله احتیاط واجب است در حالی که به نظر می‌رسد نیازی به این احتیاط واجب نیست چرا که نیت همراه عمل تغییر می‌کند یعنی زمانی که کسی حج تمتع را رها می‌کند و به دنبال انجام اعمال حج افراد می‌رود معنایش این است که عدول کرده است و این عدول مانند عدول از نماز ظهر به عصر نیست چرا که در نماز ظهر و عصر عمل یکی است بنابراین در صورت عدول، عدول در نیت لازم است اما در اینجا چون عمل دو گونه است نیازی به نیت عدول نیست بلکه نیت عدول خود به خود حاصل می‌شود....
نظرات: ------

حضرت آیت الله شبیری زنجانی در درس خارج خود با اشاره به ادله ضمان در «عقد فضولی» بیان کرد: شیخ می‌فرماید دو روایتی که مقتضای حکم به ضمان است، متعرّض این نشده است که مشتری به بایع رجوع کند، و سکوت در برخی از مواضع علامت نفی یک چیزی است ولی در این مورد، سکوت دلالتی بر نفی نمی‌کند چون اگر سؤال از امام کلی بوده است و امام در مقام بیان وجوب چیزی بوده به نحوی که باید به شقوق مختلف پاسخ اشاره کند در این صورت اگر از جنبه ای سکوت کرد می‌تواند دالّ بر نفی یا انکار باشد ولی در مانحن فیه قرینه ای بر این امر که حکم امام در مقام بیان همه جهات مساله بوده در کار نیست....
نظرات: ------