به گزارش مرجع ما (پایگاه اطلاع رسانی مراجع شیعه)؛

افراط در عزاداری ها به تفریط می انجامد. جامعه، عرفا نمی تواند نسبت به این همه عزاداری پیاپی مراقبت داشته باشد و سرانجام به انکار مجموع عزاداری روی می آورد. این بخشی از سخنانی بود که در واپسین روزهای سال 1392 در نقد عزاداری های طولانی مدت و پی در پی، از زبان یک مرجع تقلید جاری شد.
به نقل از پایگاه اطلاع رسانی آیت الله شبیری زنجانی، این مرجع عالی قدر در جمع تعدادی از روحانیون و طلبه های حوزه علمیه قم که در دفتر ایشان حضور داشتند، ترویج دهه های پیاپی عزاداری را زمینه ساز رویگردانی جامعه از عزای اهل بیت علیهم السلام دانست و گفت: همین طور پشت سر هم دهه درست کردن، توسط جامعه قابل پذیرش نیست و به مرور زمان زمینه انکار مجموعه عزاداری ها به وجود می آید.
آیت الله شبیری در بخش دیگری از سخنان خود با غیر شرعی خواندن هتک حرمت عزاداری ها، تشخیص هتک حرمت آن مجالس و ایام را بر عهده اشخاص دانست و گفت: حدیث خاصی راجع به مدت زمان عزاداری ها نیست. اگر برپایی مجلسهای شادی در زمانی باشد که در عرف آن را هتک حرمت عزای اهل بیت – علیهم السلام- می دانند خلاف شرع است. البته این که چه کاری هتک حرمت است را خود افراد باید تشخیص بدهند.
این مرجع تقلید افراط در عزاداری ها را به مانند هتک حرمت عنوان و بیان کرد: قول ما درباره اینکه آیا شادی در ایامی غیر از روز شهادت هتک حرمت هست یا نه، حجت نیست و جامعه مشخص می کند تا چه زمانی باید عزا نگه داشته شود. اما متاسفانه عده ای امروزه با افراط در عزاداری ها زمینه هتک حرمت را فراهم می کنند و این افراد در این زمینه مسوولند. آیا واقعا کسی که مدعی محب اهل بیت – علیهم السلام- بودن است موظف به این کارهاست؟!
آیت الله شبیری زنجانی در بخش پایانی سخنان خود، از برخی منبرها و مداحان انتقاد و اظهار کرد: امروزه برخی از منبری ها و مداح های بی تقوا حرفهای بی سند و مجلسهای بی سندی را ترویج می کنند و پس از ترویج آن در جامعه، عرف هرگونه مجلس شادی را در این ایام هتک حرمت می نامند. افراد هم شرعا موظفند هتک حرمت نکنند. اما حتما ما باید موضوع را درست کنیم و بعد آن را تبلیغ کنیم تا باعث هتک شود؟
در نتیجه این سخنان بود که موجی از اعتراضات از سوی علما و نخبگان دینی در تایید انتقادات آیت الله شبیری زنجانی شنیده و ضرورت بازنگری در نحوه عزاداری ها از سوی دین پژوهان و روحانیون مطرح شد.
ائمه زمان و نحوه خاصی را برای عزاداری بیان نکردند
بر همین اساس حجت الاسلام مهدی مهریزی، استاد دانشگاه و پژوهشگر دینی در گفت وگو با خبرنگار شفقنا، درباره دهه های پی در پی عزاداری و وقوع افراط در آن مجالس می گوید: آیت الله شبیری زنجانی در روزهای آخر اسفند 92 یعنی 21/ /12/ 92مطالبی را درباره دهه های مختلف عزاداری ذکر کردند که متن اظهارات در پایگاه اطلاع رسانی ایشان وجود دارد. من مطالب ایشان را در 5 بند دسته بندی می کنم. اولین مطلب این است که عزاداری ائمه باید مورد احترام قرار بگیرد و هتک حرمت عزاداری ها جایز نیست. مطلب دوم این است که ائمه زمان و نحوه خاصی را برای عزاداری بیان نکردند. حدیثی مبنی بر این نیست که عزاداری در سه روز یا یک هفته باشد. بنابراین با توجه به بند اول که باید حرمت عزاداری ها را نگاه داشت و اینکه خود ائمه راجع به مدل آن هم دستور خاصی ندادند، اینکه عزاداری چه مقدار باید باشد تا احترام آن حفظ شود؛ یک امر عرفی است و مطلب سوم اینکه مقدار عزاداری به عرف جامعه دیندار موکول شده است و آن را جامعه باید مشخص کند.
او در ادامه بیان می کند: مطلب چهارم که نکته بسیار دقیقی است و گاهی از آن غفلت می شود این است که آیا ما مجاز هستیم عرف درست کنیم؟ یعنی کاری را چند سال پی در پی انجام دهیم تا باب شود که برای مثال بعد از این باید عزاداری ها ده روز باشد و اگر کسی کمتر انجام دهد هتک حرمت کرده است. ایشان نکته دقیقی را فرمودند که ما مجوز شرعی نداریم و به صورت سوال مطرح می کنند؛ آیا شرع این سفارش را به ما کرده که عرف درست کنیم و زمان را زیاد کنیم؟ نه تنها سوال مطرح می کنند بلکه با این تعبیر که برخی مداحان بی تقوا، حرفهای بی سند در این مجالس می زنند و با این اعمال می خواهند عرف درست کنند، مساله را عنوان می کنند. بدین ترتیب عرف دینی با یک پایه سست و بی تقوایی ساخته می شود و چنین عرف ساختن را نمی توان گفت دین از آن خشنود است و می پسندد و کار مطلوبی خواهد بود.

در امور دینی باید گنجایش کلی جامعه را در نظر گرفت
مهریزی با بیان اینکه در عزاداری ها باید ظرفیت عمومی جامعه را مورد توجه قرار داد، ادامه می دهد: مطلب پنجم که از مجموعه فرمایشات ایشان استفاده می شود این است که در اموری که دین دستور خاصی ندارد و زمان خاصی را برای عزاداری نگفته است باید ظرفیت عمومی جامعه را لحاظ کرد. اگر کسی خودش دوست دارد می تواند 12 ماه سال را در خانه خود عزاداری کند و کسی او را منع نمی کند، اما حق ندارد آنچه خود دوست دارد را به عنوان یک فرهنگ جا بیندازد و تبلیغ کند. در امور دینی باید گنجایش کلی جامعه را در نظر گرفت.
این استاد دانشگاه افزود: در تکمیل و تبیین فرمایشات ایشان چند اصل به نظرم می رسد، مطلب اول اینکه عزاداری هدف نیست. مجالس عزاداری وسایلی برای تحقق آرمان های دینی است، در دوره هایی که برای شیعه و امامان شیعه، دوره خفقان بوده است، امامان شیعه می خواستند با چنین مجالسی صدای حق خواهی امام حسین(ع) و یارانشان زنده بماند یا به عبارتی ندای مبارزه با ظلم باقی بماند و این کارها را به عنوان یک ابزار و وسایل فرهنگی و اجتماعی برای آن آرمان و اهداف اصلی دین در نظر گرفتند.
این استاد دانشگاه معتقد است: باید به عزاداری ها از منظر وسیله ای برای آرمانهای دینی توجه شود، چون فرض این است که دین شکل خاصی نگفته است. یک وقت در عبادات، دین گفته است در شبانه روز 17 رکعت نماز بخوانید، درست است که نماز خواندن یک ظاهر و صورت دارد و روحش یاد و توجه به خداست و نمی توان گفت نماز و عبادتی که در شبانه روز انجام می دهیم خالی از روح است پس آن را کنار بگذاریم. آنجا دین شکل را مطرح کرده یا گفته در شبانه روز این مقدار نافله خواندن هم خوب است، ما باید تلاش کنیم ضمن حفظ شکل و قالب، آن روح را در نظر بگیریم ولی در عزاداری ها، دین شکل را مطرح نکرده است. آنچه مطرح شده زنده نگه داشتن آرمان و هدف است. بنابراین عزاداری نمی تواند جدای از آرمان و هدف، ساز خود را بزند. یعنی یک دستگاه مستقلی در کنار آن هدف و آرمان ایجاد شود؛ به گونه ای که آرمان و هدف فراموش شود. آن آرمان، حقوق، اخلاق و رعایت امور انسانی بوده است. اینکه یک دکان و دستگاهی درست کنیم که به صورت مستقل مورد توجه قرار بگیرد و چیزی از آن آرمان ها در آن نباشد یا کمرنگ باشد یا امور اولیه دین زیر پا گذاشته شود، از چنین عزاداری نمی توان دفاع یا آن را توجیه و ترویج کرد.

عزاداری های دیگر به گونه ای باشد که اصالت و محوریت عاشورا شکسته نشود
مهریزی عزاداری را هدفی از سوی ائمه و پیشوایان دینی می داند و می گوید: عزاداری ها به عنوان آرمان مکتب اهل بیت و آرمان امامان و پیشوایان دینی مطرح شدند و این یک اصل است. اصل دوم به نظر می رسد در مکتب تشیع خود ائمه بر عاشورا و امام حسین(ع) تاکید خاص داشتند. من گمان نمی کنم مورد قبول و رضایت باشد که چیزی مانند عاشورا در شیعه ایجاد شود. یعنی باید عزاداری های دیگر به گونه ای باشد که اصالت و محوریت عاشورا شکسته نشود و به گونه ای نباشد که عزاداری عاشورا کمرنگ شود یا از آنچه عزاداری عاشورا درصدد ایجاد آن بوده است، کاسته شود. نباید آنقدر موارد دیگر در کنار عزاداری عاشورا و حادثه کربلا بخواهد مطرح، پیشنهاد و ساخته شود که به مرور زمان عاشورا تحت پوشش قرار بگیرد. عاشورا ندای حق طلبی شیعه، ندای عدالت خواهی تشیع و ندای مبارزه با ظلم امامان شیعه است. این چراغ باید پرنورتر و فروزنده تر باشد. لذا کارهایی که بخواهد به حاشیه رفتن آن بینجامد معلوم نیست مطلوب دین وپیشوایان دین باشد.

عزاداری نباید وسیله اِعمال اَغراض اجتماعی و سیاسی افراد و گروه ها قرار بگیرد
او نسبت به افزایش خشونت و نزاع در مسلمانان به واسطه برخی عزاداری ها، هشدار می دهد و بیان می کند: نکته سوم این است که عزاداری با توجه به بند اول که گفتم وسایل فرهنگی برای پایداری و نگهداری اهداف دین است، اگر اسباب افزایش خشونت و دشمنی بین مسلمانان را فراهم کند و به جنگ و نزاع و تفرقه دامن بزند، نمی توان گفت آن عزاداری برای دین بوده است. آن هم دینی که پیام صلح، عدالت، اخلاق و دوستی بین انسان هاست. رحماء بينهم برای مسلمان هاست. وقتی بخواهد نقطه مقابل ایجاد شود آن عزاداری که به نقض اهداف دین بینجامد قابل دفاع نخواهد بود و چهارم اینکه عزاداری که بخواهد وسیله اِعمالِ اغراض اهداف اجتماعی، سیاسی قرار بگیرد به طوری که یک دسته و گروه بخواهد اهداف اجتماعی یا سیاسی خود را پیگیری کند و عزاداری را وسیله و ابزار قرار دهد، مطلوب نیست بلکه توهین به عزاداری است. نه تنها در این عزاداری ها حرمت اهل بیت (ع) و امامان نگه داشته نشده بلکه شاید یک نوع هتک و بی احترامی باشد. عزاداری نباید وسیله اِعمالِ اغراض اجتماعی و سیاسی افراد، گروه ها، دسته های اجتماعی و سیاسی قرار بگیرد.
او درباره چگونگی جلوگیری از افراط و تفریط در عزاداری ها، گفت: به نظر می رسد عالمان دین و سردمداران حکومت اسلامی و دینی وظیفه دارند؛ این کار را انجام دهند. من قبلا هم گفتم حکومت و متولیان فرهنگ مانند پدر و مادر هستند. یعنی تربیت جامعه بر عهده اینهاست. پیامبر(ص) فرمودند: دو گروه از امت من اگر درست باشند، جامعه درست می شود و اگر درست نباشند جامعه خراب می شود و ایشان از علما و امرا نام بردند. «صنفان من امتي اذا صلحا صلحت امتي و اذا فسدا فسدت امتي قيل يا رسول الله من هم؟ قال: الفقها و الامراء» در اینجا هم همین روایت مصداق می یابد. وظیفه اصلاح و هدف دار کردن این امور بر عهده عالمان دین و متولیان حکومت، یعنی زعمای اجتماعی و دینی است. خود مردم از روی خلوص و پاکی نیت عزاداری را انجام می دهند. در این بین ها یک دسته هایی ممکن است بخواهند با اغراض سیاسی استفاده نابجایی ببرند. آن دو گروه هستند که باید عقلانیت جامعه را بالا ببرند و در مقابل خرافه ها بایستند. آن هم از ابتدا و همان موقعی که حس می کنند یک نطفه نادرستی گذاشته می شود.
مهریزی ادامه می دهد: متاسفانه بسیاری اوقات مشاهده شده است، بعد از اینکه سالها کار غلطی باب شده، بزرگان و علما موضع گیری می کنند. یعنی ابتدا فکر می کنند کار خوبیست و تشویق هم می کنند. همان زمان یک گروه اندکی هشدار می دهند و می گویند این یک سنت نابجایی است که گذاشته می شود، ولی در فضای عمومی مقابل آن ایستاده نمی شود. بعد که کار خراب می شود، می خواهند در مقابلش بایستند که گاهی شدنی هم نیست. متولیان فرهنگ دین و متولیان حکومت دینی موظفند در امور دینی حساسیت های جدی داشته باشند. به همان اندازه که موظفند چیزی از دین خراب نشود به همان اندازه موظند چیزی به نام دین جا زده نشود، زیرا خطر دومی کمتر از اولی نیست. گاهی در مقابل مسایلی موضع گیری می شود که آدم نمی داند به دین ربطی دارد یا ندارد یا اگر هم دارد بسیار جزیی است، ولی بدعت گذاری در دین، ترویج خرافه، ترویج باطل، عقل مردم را پایین نگه داشتن و عقلانیت را تضعیف کردن آثار مخرب بسیاری دارد که اصلاح آن بر عهده عالمان و زعمای اجتماعی جامعه است.
او درباره تاکید دین اسلام بر شادی و سرور در مقایسه با عزاداری می گوید: اصل عزاداری یک اصل مثبت و مسلم است، اما حد و مقدار عزاداری و مقایسه آن با سرور و شادی مقوله گسترده ای است که فقط به آن اشاره می کنم. شادی و شادمانی مورد توجه دین است، حتی چند نوع سرور و شادی در منابع دینی دیده می شود. یک سروری که به عنوان اعیاد مذهبی و دینی است. ببینید آن مقدار که در میان مسلمانان و شیعه جزو موارد مسلم است، عید وجود دارد و برای عزاداری ها آن مقدار مسلم و همگانی وجود ندارد. عید قربان و عید فطر نزد همه مسلمانان است، در شیعه به طور خاص عید غدیر و نیمه شعبان است و اینها چقدر دستور دارد. اگر آنها را در مفاتیح مقایسه کنید با مواردی که دستور خاص به عنوان عزاداری وجود دارد، اصلا قابل مقایسه نیست. مقدار اعیاد اسلامی که خود دین گفته است و بعضی را قرآن تاکید کرده «عیدالله الاکبر» و در روایات پیامبر(ص) و ائمه مطرح شده؛ قابل مقایسه با موارد عزاداری نیست. یعنی از نظر حجم کمی و تاکیدها و دستورات بسیار بالاست.
مهریزی به توصیه های امیرالمومنین درباره شادی در جامعه اشاره می کند و می گوید: امیرالمومنین(ع) در نامه 53 نهج البلاغه به مالک می گوید؛ اگر از قبل سنت خوبی در جامعه بوده است، تو او را نشکن و چیزی را جایگزین آن نکن و آن را خراب نکن که فردا ورز و وبال آن بر گردن تو می ماند. بر همین اساس سنتی به نام نوروز و سنت های ملی ایرانی که بسیار دستورات انسانی در آنهاست و مورد تایید دین است با همین دستور معنی می یابد یا به طور خاص بعضی روایات از امیر(ع) نقل شده است که شیرینی آوردند و گفتند نوروز است، حضرت گفتند کاش هر روز نوروز باشد و شیرینی بیاورید. یعنی یک بخش جشن های ملی و سنتی است که ملیت ها و اقوام دارند که مورد تاکید قرار دادند و یک بخش هم اعیاد دینی و جشن های دینی است. غیر از این توصیه های بسیاری در دین وجود دارد که کاری کنید تا انبساط خاطر پیدا کنید و روحیه شما باز شود. روحیه تان شاد و سرزنده باشد و سرحال باشید. به سبزه و آب نگاه کنید. تفرج کنید و سفر بروید. اینها برای این است تا انسانها سرزنده باشند، زیرا اگر جسم و روان انسان سالم نباشد؛ نمی تواند عبادت و بندگی کند. این چند مدل مواردی است که به عنوان شادی و شادمانی در منابع و دستورات دین وجود دارد و متاسفانه در این قسمت به دین جفا و نادیده گرفته می شود.

حجت الاسلام سیدرضا اکرمی، رییس شورای فرهنگی نهاد ریاست جمهوری و مشاور عالی وزیر کشور در امور روحانیت، در گفت وگو با خبرنگار شفقنا، اسلام را دین قصد، میانه روی و اعتدال می داند و می گوید: این میانه روی شامل عبادت مثل طواف، نماز و انفاق و امثال اینها نیز می شود و خداوند نیز می فرمایند؛ بخورید و بیاشامید ولی از حد فراتر نروید و زیاده روی نکنید یا در سیره پیامبر اکرم(ص) روایت است کسی انبار خرمای خود را انفاق کرده بود ولی برای همسر و فرزندش هیچ سهمی را درنظر نگرفته بود. رسول اکرم فرمود: اگر قبل از دفن او آمده بودید و با من راجع به رفتار او صحبت کرده بودید من اجازه نمی دادم بدن او را در قبرستان مسلمانان دفن کنند یا در حالات امام صادق(ع) و امام باقر(ع) آمده است که حضرت صادق در طواف خیلی خود را تحت فشار قرار داده بود که امام باقر به ایشان فرمود در این کار میانه را بگیر. دین اسلام، دین متینی است که باید با رزق و مدارا با آن برخورد کرد. بنابراین اگر دیدیم حتی نافله ای به نماز فریضه ما ضرر می رساند با اینکه نافله ثواب بسیاری دارد، ولی امام می فرمود همان واجب را انجام دهید و از مستحب پذیرایی کنید. این موضوع شامل اخلاق، سیاست، فرد و جامعه و اخلاق خواهد شد.
او در ادامه بر میانه روی در همه امور تاکید و بیان می کند: ما باید توجه کنیم، حتی اگر عبادت می کنیم باید در عبادت هم میانه روی داشته باشیم. نه اینکه فراتر از حد واندازه روزه بگیریم یا عبادات دیگر را انجام دهیم که به همه وجود ما ضرر و وضربه وارد کند. در عزاداری هم مکرر می پرسند، شهادت حضرت زهرا(س) که در 75 یا 95 روز اتفاق افتاد همان روز شهادت را اگر انسان عزاداری و احترام کند کافیست و دلیلی ندارد که روز قبل از آن یا روز بعد عروسی را کنار بگذارند و بگویند حرمت حضرت زهراست.  حد وسط را در همه چیز و همه جا از جمله در عزاداری باید رعایت کرد.
عزاداری باید با اعتدال برگزار شود تا خدای ناکرده به کفر و شرک منتهی نشود
اکرمی معتقد است: باید به این نکته کاملا توجه کرد که عزاداری یک شکل و قالب دارد و یک محتوا و درون و باطن. نباید در ظاهر احساساتی ولی در باطن انفعالی عمل کنیم، بلکه باید هم ظاهر و هم باطن و هم نسبت افراد و حد و میزان آن را رعایت کنیم. یقینا فراتر از آن نتیجه عکس می دهد که دیده شده است بعضی در عبادت خیلی جدی بودند، ولی ناگهان به خاطر یک دوست یا فیلم بد همه موجودیت آنها تغییر می کند. عزاداری باید طبیعی و با اعتدال برگزار شود تا خدای ناکرده به کفر و شرک منتهی نشود.

حجت الاسلام محمدتقی فاضل میبدی، عضو مجمع محققین و مدرسین حوزه علمیه قم و استاد دانشگاه مفید قم نیز در یادداشتی که در روزنامه شرق به چاپ رسیده، بر پیگیری سخنان آیت الله شبیری زنجانی تاکید کرده و نوشته است: شایسته است که سخنان این مرجع تقلید توسط سایر عالمان دین پی گرفته شود تا جلو تحریف‌ها و اختلافاتی که در این ایام، مخصوصا، روی منابر گفته می‌شود گرفته شود. اگر پاره‌ای از گفتارهایی که در رابطه با حضرت‌زهرا(س) روی منابر ایراد می‌شود به صورت مکتوب درآید و مورد مطالعه اسلام‌شناسان و مورخان اسلام و مراجع‌تقلید قرار گیرد، بهتر خواهیم دید تحریف‌ها و اختلافاتی که به نام اسلام و تشیع ترویج می‌شود تا چه میزان است. به‌ویژه آنگاه که بر کینه‌های قومی می‌افزاید. شکی نیست که برخی از این مراسم‌ها و این نوع سخنرانی‌های تفرقه‌افکن در نزد برخی جزو فرهنگ اسلام و شیعه تلقی می‌شود و اگر چنین وانمود شود که پس از مرگ پیامبر تمام یاران حضرت نسبت به هم خیانت کردند و کینه ورزیدند و این دینی که عمده پیامش وحدت مسلمین بود، به اختلافات قومی کشاندند، یعنی پیام پیامبر همان روزهای نخست ناکام ماند و امروز در برخی مجالس چنین وانمود می‌شود و سعی می‌کنند دشمنی‌ها را بزرگتر و بیشتر نشان دهند. با تاسف برخی شبکه‌های ماهواره‌ای، یا به‌عنوان شیعه افراطی یا سنی افراطی، آتش این اختلافات را شعله‌ورتر می‌کنند و از آن سو، صهیونیست‌ها از این اختلافات، خیال خود را راحت می‌بینند.
او به نقش آیت الله سیستانی در کاهش اختلافات بین مسلمانان عراق اشاره و تاکیده کرده است: ضرورت دارد عالمان دین در همدردی با آیت‌الله شبیری زنجانی و آیت‌الله سیستانی نظارت بیشتری بر این روضه‌خوانی‌ها و مداحی‌ها داشته باشند تا جلوی تحریف‌ها و مطالب تفرقه‌انگیز گرفته شود، چراکه اسلام دین برادری و برابری و محبت و انسان‌دوستی است. در تعجبم برخی آقایان اگر اندک لغزشی از دولت یا در مسایل اجتماعی ببینند یا درمورد شبکه‌های ارتباطی نظر می‌دهند و یا سیزده‌به‌در را بدعت می‌دانند چرا در موارد تحریف و تفرقه در تاریخ و دین ساکتند؟
در همین ارتباط حجت الاسلام حسین ابراهیمی، عضو شورای مرکزی جامعه روحانیت مبارز در گفت وگو با خبرنگار شفقنا، معتقد است: عزاداری مهم مربوط به سیدالشهدا اباعبدالله الحسین علیه السلام است. همه انبیا بر حسین(ع) گریه و همه بزرگان عزاداری کردند. یعنی قبل از شهادت حضرت، اخبار شهادت را همه انبیا دادند و پیامبر هم خبر شهادت امام حسین را داد و امیرالمومنین و صدیقه طاهره بر عزای امام حسین گریه کردند و اشک ریختند. این عبارت معروف است که «اسلام به وسیله پیامبر زیاد شد و گسترش پیدا کرد و به وسیله امام حسین تداوم و استمرار پیدا کرد.» یعنی امام حسین احیاگر اسلام و ادامه دهنده اسلام براساس سنت نبی مکرم اسلام و سیره پیامبر گرامی اسلام است. لذا عزاداری امام حسین هم در زیارات و هم در گفتار ائمه و هم در روش علمای بزرگوار توصیه شده است و حتی امام رضا (ع) به ابن شبیب فرمود: «اگر بنا دارید گریه کنید، بر امام حسین گریه کنید و این توصیه همه ائمه است.» و حدیث نبی مکرم اسلام «هر که بر مرثیه حسین(ع) گریه کند یا بگریاند یا حالت گریه بر خود بگیرد، بهشت بر او واجب می شود.» این مربوط به امام حسین (ع) است که هر چه عزاداری آن حضرت وسیع تر و گسترده تر باشد، پاداش دارد. آیت الله انواری می فرمود اگر امکان داشت من خانه مسکونی ام را می فروختم و به عزاداران امام حسین (ع) اطعام می دادم.
اینکه همه چیز را به عزا تبدیل کنیم افراط است
او مدعی شد: امسال، انصاف این است که در عزاداری حضرت زهرا (س) افراط شد و پرچم های عزا را حتی در ایام نوروز جمع نکردند، در حالی که در ایام نوروز عزاداری نبود. دهه اول عزاداری بنا به روایت اول 22 اسفند تمام شد و دهه دوم از 12 فروردین شروع شد. این را باید رعایت کرد، یعنی در ایام نوروز سالگرد سال نو است و افراد می خواهند رفت و آمد و سروری داشته باشند، سروری که در آن گناه نباشد اهل بیت ممنوع نکردند. نمی شود تمام دیوارها را از پرچم های عزاداری پر کرد؛ افراد به هر جا نگاه می کردند چشمشان به علایم عزا می خورد. قرار نیست عزاداری صدیقه طاهره(س) مانند عزاداری امام حسین(ع) شود و خود اهل بیت(ع) هم به ما اینطور توصیه نکردند و در رابطه با امیرالمومنین اینقدر توصیه نشده است، اما در مورد امام حسین(ع) ویژه توصیه شده است. عزاداری حضرت زهرا (س) باید در شان مقام  ایشان باشد، اینکه همه چیز را به عزا تبدیل کنیم افراط است و خوب نیست. یعنی عزاداری از قبل نوروز تا بعد نوروز متصل شد و انصاف این است که این کار افراط است و فرمایش آیت الله شبیری زنجانی متین است و در هیچ کاری نباید دچار افراط شد.
این عضو جامعه روحانیت مبارز بر لزوم مستند بودن عزاداری ها تاکید کرد و گفت: عزاداری ها همواره بایستی مستند باشد و در طول تاریخ تشیع همین گونه بوده است. ما می بینیم مرحوم ابن طاووس، لهوف را نوشت و لهوف بهترین کتاب عزاداری است و ترجمه فارسی هم شده. مقام رهبری گاهی که روضه می خوانند لهوف را از رو می خوانند یا کتاب نفس المهموم که توسط شیخ عباس قمی به نگارش درآمده. کتاب دیگر که چند جلد است و مرحوم محسن الامین علامه بزرگوار عالم شیعی لبنانی آن را با عنوان مجالس السنیه نوشته است و در رابطه با مصائب اهل بیت (ع) است. قصد ایشان مقابله با خرافات بوده است و لذا نیامده خرافات را مطرح کند، بلکه اثباتی برخورد کرده و به درستی کتاب نوشته شده است و در اختیار همه قرار گرفته. من ترجمه ای از آن ندیدم ولی کتاب قابل ترجمه است. پس واعظ و مداح ما قضایا را همانطور که بوده نقل کند و به تعبیر علامه بزرگوار، شهید والامقام مرحوم مطهری زهر مار در عزاداری اباعبدالله نریزند. ایشان دو جلد کتاب با نام حماسه حسینی دارند که در آن خرافات را مطرح کردند.

خرافات ریشه شیعه را می زند و اساس و بنیان شیعه را به باد فنا می دهد
ابراهیمی ذکر سخنان نامستند در عزاداری ها را موجب لطمه به جریان تشیع می داند و می گوید: واقعیت امر این است که اگر بخواهیم با نقل ضعیف یا نسبت دروغ یا با برخی از خوابهایی که ریشه و اساس ندارد عزاداری کنیم، قطعا این موارد، مورد سو استفاده تکفیری های وهابی قرار می گیرد و موجب لطمه به شیعه می شود. تعبیراتی مانند سگ تو هستم و از این دست... این چه اشتباهات غلطی است؟ ائمه هیچ وقت این را نخواستند. امیرالمومنین(ع) وقتی وارد شهر انبار شدند جمعیت زیادی به پای حضرت  افتادند و ایشان گفتند چرا اینطور خود را ذلیل می کنید و مانع شدند. کتابهای زیادی وجود دارد و مداحان و واعظان باید به تاریخ صحیح مراجعه کنند و خود را آلوده به مسایلی که دروغ است و تهمت و افتراست نکنند. این خرافات ریشه شیعه را می زند و اساس و بنیان شیعه را به باد فنا می دهد.
منبع: شفقنا